گابریل گارسیا مارکز بر مفهوم این قطعه شعر گونه ، صحه می گذارد و اگر نه در همه آثارش ، دست کم در عشق سالهای وبا ، آن
را به اثبات می رساند. در داستانهایی که این نویسنده عصر حاضر در دو سده به رشته تحریر در آورده ، عشق همواره زنده است. با
نگرشی بر آثار مارکز می توان شخصیت های زنده ی دیگری را نیز یافت که در ماجراهای کتابهای گوناگون او حضور دارند ، ولی
عشق دستمایه ی همیشه جاودان نوشته های این دردانه کلمبیایی است .
اندیشه های مارکز به گونه ای است که هرگز کسی جز خود او ، نمی تواند در ذهن بپروراند و این از شگفتیهای روزگار به حساب
می آید که انسانی بتواند مطالبی را به تصویر بکشد که خوانندگان اثارش را به شگفتی و تحسین وادار سازد.
به همین کتاب عشق سالهای وبا استناد کنیم . چگونه به ذهن کسی خطور میکند که بتوان شخصیت های به ظاهر نخست داستان را با
آن همه دانش و آگاهی ، به گونه ای به قتل برساند که خواننده پس از چند بار مطالعه ی کتاب ، متوجه شود که ماجرای آن به
سادگی و کاملا اتفاقی و غیر ارادی نیز پایه و اساسی جز عشق نداشته است ؟ چگونه می توان در مدتی به اندازه نیم قرن ، احساسی
را زنده نگه داشت که آن را عشق می نامند؟ چگونه می توان زیباترین زن خو گرفته به زندگی اشرافی را به آغوش مردی سپرد که
زشتی چهره اش زبانزد خاص و عام است ؟...
عضو شوید
عضویت سریع
آمار مطالب
آمار بازدید
